این راز تقدیم شما!!

به قلمِ آسمان پنجشنبه بیست و هشتم دی ۱۴۰۲. ساعت 14:56 گفتم: «به ملاقاتِ مردی می‌روم که در انتظارم نیستپس نخواهد فهمید چقدر دیر کرده‌ام!»بعدخط چشم‌هایم را با حوصله جفت کردم و گفتم:«هیچ‌وقتبرای دیر رسیدن دیر نیست»- دیر بود اما -رودِ عزیزم راکوزه‌کوزه به خانه برده بودندو سهمممثل آبی خوش از گلویشان پایین رفته بوددیر بودو تنها می‌توانستمچشم‌هایم را چون دو ماهیِ سوگوارِ سرگرداندر حوضِ خانهٔ مردم رها کنم،به خانه‌ام برگردم،و سال‌ها تعجب کنم از این‌که بدون چشمچگونه گریه‌ام بند نمی‌آید! این راز تقدیم شما!!...

به قلمِ آسمان سه شنبه سوم بهمن ۱۴۰۲. ساعت 22:57 از درد ترک خورده و از زخم کبودیمکوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیماو می رود و هر قدمش لاله و نسرینما سنگ‌تر از قبل همانیم که بودیمما شهرتمان بسته به این است بسوزیمبا داغ عزیزیم که خاکستر عودیمتن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته‌ستاز غیرتمان بود ، نوشتند حسودیمجوگندمی از داغ غمش تار به تاریمدر حسرت پیراهن او پود به‌ پودیمپیگیر پریشانی ما دیر به‌ دیر استدلتنگ به یک خنده‌ی او زود به‌ زودیمبر سقف اگر رستن قندیل فراز استما نیز همانیم ، فرازیم و فرودیمیک روز می‌آید و بماند که چه دیر استروزی که بفهمد که چه گفتیم و که بودیمبعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغمآمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم این راز تقدیم شما!!...

به قلمِ آسمان چهارشنبه چهارم بهمن ۱۴۰۲. ساعت 18:4 نشسته ای سر سجاده روبروی خودتکه خویش را بنشانی به گفتگوی خودتشنیده ایم که از کعبه آمدی بیرونبه جستجوی که بودی؟ به جستجوی خودتگشودن در خیبر عجیب نیست که توگشوده ای در معراج را به روی خودتهر آن زمان که رسول از حرای وحی آمدنفس نفس به مشامت رسید بوی خودتنظام رزم به هم می خورد که دشمن توفرار می کند از دست تو به سوی خودتتمام غصه ی تاریخ را نهان کردیشبیه بغض گره خورده در گلوی خودتبرای آنکه بدانی چه کرده ای با مابنوش جرعه ای ای دوست از سبوی خودتسیاهِ زلف تو شد ليله الرغائب ماای آرزوی بشر، چیست آرزوی خودت ؟ این راز تقدیم شما!!...